کد مطلب:36015 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:249
«نامه ای است از پدری رو به دیار فنا و نیستی گذارده» پدری كه دوران حیاتش منقضی گشته و به سر آمده و نامش در زمره نیست شدگان است. قابل توجه است كه عمر آن بزرگوار بهنگام نگارش این نامه ی جاوید، نزدیك به شصت و دو سه سال بوده. او در این سن و سال، خویشتن را فانی قلمداد كرده و جزء نیست شدگان می شمارد تا همه بدانند كه بعد از شصت سالگی دیگر نباید خود را [صفحه 10] باقی بدانند بلكه باید خویشتن را اهل جهان دیگر بشمارند. دیگر جوانی نكنند و ناپختگی نشان ندهند و همچون بعضی از جوانان، اهل بزم و عیش و خوشی نباشند.
(من الوالد الفان)[1].
صفحه 10.